Het coachen van andere mensen – je moet het maar durven! Maar wat is coachen eigenlijk? Wikipedia zegt… ‘coaching is een niet te specificeren vorm van begeleiden’. Jemig waarom zou je het willen? Kan ik mezelf überhaupt wel door het leven begeleiden? Drie weken geleden kreeg ik weer een enorme spiegel voor me neus. De tranen welden achter mijn ogen op, was ik wel goed genoeg? Kon ik het wel goed doen? Bij voortdurende aanwijzingen “je kunt het beter zus of zo”, of “waarom heb je niet…” kwam deze trigger even goed in het licht te staan…ik was niet goed genoeg!
Maar hee…wanneer ben je wel goed genoeg? Kan ik pas iemand bijstaan als ik zelf mijn boel op orde heb, über gezond en alwetend ben? Of als je je leven lang blijft cursushoppen en diploma’s shoppen? Of mag je het soms ook gewoon even niet weten?
Ja ik heb kennis en kunde opgebouwd en zal ervoor gaan om dit te onderhouden. Toch zit hier tevens een valkuil. Er kan een professionele arrogantie ontstaan die weinig te maken heeft met ‘een niet te specificeren vorm van begeleiden’. Ik wil niet de verantwoordelijkheid dat ik een ander mens kan vertellen wat hij of zij als oplossing mag gaan geloven. Leun maar op mij, ik ga het je even vertellen of voordoen…dacht het niet! Ik zou hiermee een verwachting creëren van übermensch die ik niet kan waarmaken. Ik kan je wel inspireren het mooiste in jezelf naar boven te halen en een toffe relatie met jezelf aan te gaan. Want ik ben oké en jij bent oké!
Een coach opleiding gaf mij de gedachten ‘ik ben nu coach’. Ik moet het nu weten, nu kunnen, nu oplossen voor die ander en dat ene heldere inzicht ophoesten…Aarggh ik voel een druk! Ik wil niet als übermensch mijn mede mens begeleiden.
Maar wat als ik het nu even niet hoef te weten? Ik voel me meteen in de ontdooistand gaan, ik hoef het even niet te weten…ik hoef het niet krampachtig boven te halen, te zoeken in mijn hersenen waar het antwoord ‘het weten’ is gebleven. Ik heb het volgende met mezelf afgesproken. De opleiding heeft mij methodes geleerd, die zitten in mijn rugzak, ik geef me over aan het niet-weten zodat ik in ontspanning open sta voor dat wat er in mij gebeurt. Ik ga lichtvoetig en onbevangen een sessie in, ik kies ervoor om niet te willen weten hoe het zal verlopen en wat de uitkomst zal zijn, ik vertrouw er op dat kennis en vaardigheden zich op het juiste moment aandienen. En in de energie van nieuwsgierigheid gebeuren de mooiste dingen en ben ik goed genoeg!
En weet je wat…de energie stroomt door m’n lijf, het brengt me weer in contact met waar het ooit om begonnen is: passie voor het begeleiden van de medemens, verwondering voor het transformatieproces waar ik deel van mag uitmaken. Wow dat wil ik wel!
Als ik nou mijn verantwoording pak en een inspanningsverplichting met de coachee aan ga, dan heeft de coachee de verantwoording om zijn eigen groei en ont-wikkel proces te bewaken. Voor deze verandering is inzicht en een groeiend bewustzijn nodig. Wat gelooft de coach en de coachee op een dieper niveau? Wat zijn we voor waar gaan aannemen? De gedachten ‘ik ben niet goed genoeg’ is software op mijn harde schijf, en oh wat is het toch fijn dat je dit kunt herschrijven. Deze overtuiging is geen hardware! Het is een spiegel van wat ik intern gecreëerd heb. En daar ben ik me nu bewust van. Falen bestaat niet, het is enkel een mogelijkheid tot groei! Laat het beeld los van wie je denkt te moeten zijn en omarm wie je bent!!
Doe je met me mee?
