Jij hebt jouw lot, ik het mijne.
Hier moest ik vanmorgen aan denken toen ik een ontzettend naar verhaal hoorde over een 35 jarige man. Zo’n verhaal waarbij je denkt, hoeveel kan je dragen?
Een wetmatigheid is dat wat je aan kan, van jou is. Als je iets aan het dragen bent wat niet van jou is, dan verzwakt dat jou maar ook de ander. Denk aan ellende die bedoeld is voor het bordje van je ouders en niet bedoeld is voor het bordje van het kind. Ik weet nog dat mijn moeder me vroeger dingen vertelde waarbij ik als kind dacht; wat moet ik ermee?
Ik leg het wel eens uit aan de hand van een puzzel doos. Daarin zitten de puzzelstukjes die nodig zijn om je eigen leven ‘passend’ te leggen. Als je stukjes weggeeft, dan heeft iemand anders te veel aan stukjes. Als jij stukjes van iemand overneemt – en waarschijnlijk met de beste intentie – dan kun jij jouw puzzel niet leggen, want je houdt puzzelstukjes over.
Kun jij je eigen ‘lot’ niet dragen, dat wat jou overkomt en doe je er niets mee, negeer je het, dan plopt het in de volgende generatie weer op. En zal de volgende generatie ermee aan de slag moeten.
Bij het verhaal van vanmorgen was het ook een doorgeschoven patroon van opa naar vader naar zoon en zat hij met de spreekwoordelijke ‘gebakken peren’.
Mocht je hulp kunnen gebruiken bij je persoonlijke ontwikkeling en weer kracht willen voelen door je eigen lot aan te kijken, kijk dan eens op mijn website.
“We repeat what we don’t repair”
