Afgelopen maand gebeurde het me een paar keer: een oud kind stuk van ‘vergeten worden’ werd geraakt. Ik voelde een emotie van verdriet en afwijzing opkomen. Als volwassene weet ik dat ik extreem kan reageren op een situatie waarbij een ander kan denken “nou nou, zo erg is het niet.” Of “…waar gaat dit nu werkelijk over?”
Zelfonderzoek: waar komt dit vandaan? Wat maakt dat ik me zo voel? Zonder te gaan wentelen en keren in slachtofferschap: “Arme ik, wat doet de buitenwereld, of die ander mij aan.”
Wat mij helpt is om dan de natuur in te gaan. Op pad met mezelf. Ik bepaal het tempo, ik bepaal de route.
En ga dan als een volwassene kijken naar mijn kleine kind. Want daar komt mijn reactie vandaan. Daar ligt de wortel van deze emotie, van deze pijn. Het heeft niets te maken met die ene actie van die ander of die ene opmerking van die ander. En door middel van een opstelling kwam ik erachter dat ik niet mijn eigen pad bewandelde maar nog bezig was met het lot van mijn moeder.
Pak je eigenaarschap en ga dit proces met jezelf aan. Dit is volwassen worden. Elmer Hendrix vertelde me een aantal weken geleden: ”er zijn maar weinig volwassenen die echt volwassen zijn, we worden vaak in iets ‘ouds’ geraakt. In iets wat in onze jeugd heeft plaatsgevonden en daar is gebeurd.”
En dit is mijn inziens waar (maar geloof niets van wat ik zeg, en onderzoek het voor jezelf 😉). Dus mijn kleine meisje heeft gekregen wat ze nodig had. En ik heb voor haar gezorgd als volwassen vrouw.
Geluk komt van binnenuit. Je mentale toestand brengt je levendigheid. Een ander kan je emotionele problemen niet oplossen. Maar een ander kan er wel voor je zijn. Maak jezelf bewust van wat er binnen in jou gebeurt.
“Inner work makes life and love better” ~ Yung Pueblo
Kijk je pijn aan en ren er niet van weg. Mocht je hulp of begeleiding nodig hebben om dit proces met jezelf aan te gaan, laat het me dan weten, ik kijk graag met je mee.
“We repeat what we don’t repair”
