Ik ben in een gesprek en voel de hele tijd “mijn hemel wat zit dit vast!”
Vast aan alle kanten. Er zit geen beweging in. Alsof er controle verlies komt als er beweging in komt. De voordeur zit dicht, maar….de achterdeur staat op een kier. Ze wil wel, maar weet niet hoe.
Ik vraag haar: “waar mag de eerste beweging vandaan komen?”
Het wordt stil, ijzig stil. Dan een traan, en nog meer tranen.
Het zelf doen is een bekend patroon voor haar. Liever niet afhankelijk zijn van een ander.
Dit al zolang ze het zich kan herinneren. Hulp vragen, zelfs als het niet meer gaat, kost haar veel energie.
Als oudste in een gezin van vier, weet ze niet beter dan dat haar ouders een appèl op haar deden. Snel zelfstandig zijn, zelfredzaam zijn, “maak je om mij maar geen zorgen”, “alles komt goed”, “ik red me wel.” Over gevoelens werd in het gezin van herkomst niet gepraat. Doorgaan, vooral doorgaan. Niet stil staan, niet stoppen.
En nu….nu gaat het niet meer.
Een klein stapje is ook een beweging. Een kleine beweging om toe te geven, het gaat voor nu even niet meer. De moed hebben om te zeggen: “ik weet het even niet meer.”
Erkennen dat de strategie van overleven niet meer werkt en hulp toe laten, zodat je niet alles alleen hoeft te doen, is een eerste beweging.
Dank moedige vrouw, dat je deze eerste beweging zelf in gang hebt gezet!
