Vroeger als ik boos was, kon ik dagen boos blijven. Ja echt…dagen…Dan begreep ik er niets van dat iets of iemand mij zoiets aan kon doen, en voelde ik me diep gekwetst. Sloot ik me het liefst op in mijn kamer, om daar lekker te gaan zitten mokken. In de hoop dat de ander naar mij toe zou komen en zou zeggen…sorry, sorry, sorry. Ze moesten me weer blij en gelukkig maken.
Als ik daar nu aan terug denk moet ik om mezelf lachen. Wat dacht ik wel!! Dat dit gedrag me verder zou helpen? Gelukkig weet ik inmiddels wel beter. Het is gelukkig goed gekomen (al jaren geleden). Toch herken ik dit gedrag nog wel bij anderen. Het lekker blijven slachtofferen, wat jou is aangedaan of overkomen. Arme ik, kijk eens naar mij! Maar hè, ik weet nu…het brengt je niet verder. Echt niet! Je mag best achterom kijken, en kijken wat het je heeft opgeleverd. Het heeft je nl ook iets gebracht.
Maar weet je wat het fijne is? Iedere dag, ieder moment heb je een keuze. Een keuze wat jij er mee gaat doen. Blijf je het vasthouden, laat je het niet meer los en neem je het voor de rest van je leven mee? Of…neem je dat mee wat je ervan geleerd hebt en laat je dat wat je niet meer nodig hebt, het dient je niet meer, het levert je niets meer op…lekker daar waar het hoort. In het verleden!
We willen allemaal vreugde, liefde en erkenning. En jij bent degene die de kwast vast houdt van jouw (levens) schilderij. Dus aan jou de keus…ga je er iets moois van maken??
