Deze vraag stelde iemand mij een aantal jaar geleden. Pff zei ik, dat weet ik eigenlijk niet. Het was in mijn burn-out tijd en ja, ik wist: ik heb een hoofd waar ik veel beslissingen mee neem. Had vaak een intern gesprek met mijn innerlijke criticus. Een goed gesprek met al mijn gedachten. Nodigde ze allemaal uit, zo vriendelijk was ik wel. Iedereen mocht er wat van vinden, van mijn acties. Ik was een enorme pleaser en iemand die het fijn vond dat iedereen, ja iedereen mij leuk vond en mij accepteerde.
De lat ging omhoog naar het voor mij praktisch niet meer haalbare. Tenzij…tenzij ik mezelf opzij zou zetten en iedereen voor liet gaan. Eerst de ander en dan ik. Ja dan zou ik het redden. Tenminste…dat dacht ik, met mijn hoofd. Mijn lijf vertelde me iets anders. Mijn lijf schreeuwde om aandacht. Om verbinding en om mee te mogen doen. Ik was volledig in onbalans. Aandacht, hé ik ben er ook nog!!!
Ik weet nog dat ik weleens tegen mezelf zei “hé hou eens even stil, zo kan ik niet denken”. Ja, ik was een hoofdmens. Alles onderzoeken, was het wel echt waar wat die persoon zei, lekker gaan beredeneren. Wat werd ik moe van mezelf. On-ge-lo-fe-lijk moe!
Totdat iemand mij er op wees dat ik nog een brein heb, en dat ik daar niet bij hoefde na te denken. Ik bleek een hartbrein te hebben. Dat ook communiceerde met mijn hoofd. Mijn intelligente hart. En dat het ervaren van emoties me ook iets vertelde. Én het belangrijkste, ik mocht er op vertrouwen. Het vertelde me wat goed was voor mij. Voor mij! Mijn onderbuikgevoel vertelde me wat te doen. Het gaf me het juiste gevoel, het gaf richting. Nu weet ik: ga dat doen waar je blij van wordt, dat wat je een goed gevoel geeft. Ga om met de mensen die het beste in je boven halen. Volg je missie, wat heb je te doen, en laat je niet van de wijs brengen. Wat vertelt je gevoel jou, klopt het of klopt het niet? Ik heb leren vertrouwen op mijn onderbuik. En weet je…dat kost stukken minder energie!
De strijd die voortdurend bezig was tussen mijn hoofd en mijn hart/gevoel was zichtbaar in mijn leven. Ik wist echt het verschil niet meer tussen mijn gedachten, mijn emoties en mijn gevoelens. Ik hield een bepaalde comfortzone in stand. Nu weet ik dat de flow van het leven, me het beste brengt, en dat ik mag vertrouwen op dat wat ik op mijn pad krijg. Dat wat ik hoor, zie en meemaak niet voor niets is. Je hart spreekt de taal van liefde en vertrouwen, je hoofd spreekt uit angst en veiligheid, controle willen hebben. Je hart wil dat je je ontwikkelt, je angsten mag loslaten en mag vertrouwen op jezelf! Soms snap je niet waarom je iets voelt…maar vertrouw erop…het is het juiste voor jou!
Je hoofd en je hart kunnen samenwerken. Het hart is leidend en weet de weg, de hersenen, je hoofd volgt wel, en zorgt voor een veilige route naar je doel toe.
Als je hier hulp bij kunt gebruiken, dan weet je me te vinden.
