Heb jij de moed om jezelf te zijn?
Met een glimlach, dankbaar en ook met nederigheid, neem ik deze week afscheid van twee cliënten.
Even samen op reis om de hulpvraag van diverse invalshoeken te onderzoeken.
De zorgzame vrouw, als middelste van een gezin. Ze vraagt zich af wat er voor zorgt dat ze nu weer op een splitsing staat. Loopt ze ergens voor weg? Een dynamiek die in het gezin bekend was. Welke patronen heeft ze als kind ontwikkeld om zich staande te houden in dit gezin? Er van alles aan doen om het goed te kunnen doen, en dan is het nooit goed genoeg. Duiken en weer rechtop staan. Je schuldig voelen. Terwijl er is niets om je schuldig over te hoeven voelen. Ze vond haar eigen plek weer in het gezin. En heeft geen behoefte meer om ‘weg te lopen’.
En die lieve man, als één na jongste van een groot gezin. Kwam binnen op een moment dat het leven tegen zat. Lichamelijk aan het kwakkelen en het werk liep niet moeiteloos. Hij zelf vond zijn rode draad in het leven onzekerheid en een negatief zelfbeeld. Met een vastgeroeste overtuiging: ik moet het zelf doen, ik val niemand lastig met mijn zaken en ik los het zelf wel op… Nu stapt hij de deur uit met een rechte rug, een smile van oor tot oor en zegt met een krachtige stem: ‘hey ik ben oké en tabee!!’
En ik? Ik glimlach bij het opkomen van het woord nederigheid. Ja zo voelt het. Het gevoel van: ik mag er even voor je zijn en dan zwaai ik je weer uit.
Voel je welkom, om samen naar je hulpvraag te kijken en op onderzoek uit te gaan.
