Samen zitten we in de auto, mijn lief en ik. Om beurten rijden we en kletsen we bij. Onderweg naar onze eerste overnachting van deze mei vakantie.
We praten over zijn opgedane ervaring van het opleidingsweekend dat hij net achter de rug heeft. Een weekend over lichaamsgerichte-oefeningen en ervaringen en theoretische uitleg over hoe het lichaam trauma kan opslaan.
Ik vind het altijd boeiend om het te horen. Tegelijkertijd lijkt het wel of iedereen met trauma bezig is, het heeft of weet hoe je er van af komt. Of….ik zit in deze trauma-bubbel….dat kan ook?
Ons gesprek kantelt naar ‘als je getraumatiseerd bent, dan is er dus ook een dader die daar schuldig aan is?’ Een dader roept bij mijn lief iets op van misdadiger zijn. Een negatief gevoel van bewust slachtoffers maken.
We duiken samen in de materie en weten zonder dader geen slachtoffer, zonder slachtoffer geen dader. Het hoort als een polariteit bij elkaar. De pester en de gepeste. Als je schuldig bent, ben je een dader.
Heb jij je wel eens schuldig ergens aan gemaakt? Ik denk terug aan een situatie waar ik misschien beter had kunnen ingrijpen maar de moed niet had om het te doen. Dan ben ik toch mede-dader? In het woordenboek ben je een dader als je iets doet wat niet mag.
Systemisch weet ik, als je een dader ‘buitensluit’ dit gevolgen kan hebben voor de generaties erna van zowel de dader als het slachtoffer. En dat er dus verantwoordelijkheid genomen mag worden door zowel de dader als het slachtoffer.
Als slachtoffer kun je (zwaar) getraumatiseerd zijn en wat je kan helpen is dat je eigenaarschap pakt voor je helingsproces. Je pijn toelaten in plaats van ontkennen. En in jouw tijd en tempo de bereidheid hebben om geen slachtoffer meer te zijn.
Wat de dader kan helpen is om het niet kleiner te maken, niet te ontkennen, maar hier de volle verantwoordelijkheid voor te nemen.
We kennen beiden diverse voorbeelden van onszelf en uit onze omgeving. En weten: de dader is zelf ook ergens slachtoffer van geweest.
Dus wie zijn schuld is het?
