Kijkend naar een foto van mijzelf van vroeger, denk ik….wat heb ik uit onwetendheid lopen struggelen. Had ik toen geweten wat ik nu weet….
Iedereen heeft zijn eigen levens puzzel te leggen. En toch heb ik vroeger vaak gedacht dat ik ontbrekende stukjes elders kon halen. Als ik maar voldeed aan verwachtingen van anderen, dan kwam het vast wel goed! Bedenk voor welke uitdaging je ook staat, jij regisseert jouw levensfilm, jij legt je eigen puzzel. Vol met gedrag, ervaringen, emoties en reacties. Maar neem ook geen puzzel stukjes van anderen aan, daar krijg je jouw puzzel niet passend mee, en hou je ze aan het eind van de rit over! Geef ze terug aan de rechtmatige eigenaar.
Zo bleek ik nog stukjes van mijn moeder mee te sjouwen (onbewust), vanuit een gedeelde verantwoordelijkheid. Maar zij was verantwoordelijk voor haar leven en ik voor dat van mij. Het voelt een stuk lichter, kan ik je vertellen, als je alleen je eigen rugzak maar hoeft te dragen!
Ook ik ben nog steeds op ‘reis’, de ene voet voor de andere, in staat om de berg van het leven te beklimmen, in de wetenschap dat de top nog steeds voor me ligt. Mijn intentie is mijn eigen leven te leiden en niet dat van een ander! Je kunt niet aan iedereen blijven geven en jezelf niets terug geven. Dan blijf je zelf leeg achter. Dus geniet van dit moment.
