Gisteren voelde ik het weer even. Waar kan ik achter de coulissen duiken en me even niet laten zien. Na een aantal weken van doorgaan, overleven, reuring in het familiesysteem (vader overleden) en een volle agenda zette ik mijn schouders eronder.
Ze schoten letterlijk naar m’n oren. Gisteren was de dag van mijn opleiding om mijn creatieve kind weer van de stoffige zolder te halen. We maakten een tooi om je weer eens de koningin te voelen. Ken je dat, dat als je iets op je hoofd zet, je vanzelf weer rechtop gaat lopen? Je presenteerde jezelf met je tooi en er werd naar je gekeken, gezongen en gedanst. Oké primaire reactie…duiken en me onzichtbaar maken. Ging niet…er was geen nooduitgang!
Zacht duwtje over de drempel heen en dan durven te shinen. Hoppa…en genieten maar met die takken in je haar en je innerlijke criticus naar die stoffige zolder sturen om jezelf geen takken-wijf te noemen. Lachen om jezelf en je zelf een compliment geven omdat ik wist dat dit eraan zat te komen en toch ging. En heel eerlijk, het viel alles mee.
Wat m’n mind er ook allemaal van tevoren van vond.
En laat het hier nu in veel coach gesprekken ook over gaan. Hoe gek kun je je zelf maken met allerlei aannames, voorspellingen, de wat als…gedachten, de ‘wat vindt de ander van mij’ gedachte, de ‘ik begin er niet eens aan’ gedachte!
En dan die bekende trap met de treden dicht bij elkaar, zodat je van de eerste naar de tweede kunt. In plaats van die grote trap met de treden ver uit elkaar, dat je bij de eerste tree de tweede niet eens kunt zien. Ik neem de eerste trap met kleine tredes, wel zo overzichtelijk!!
Je eigen creatieve kunstenaar mogen zijn van je eigen leven!
