Drie prachtige hele verschillende persoontjes. Alledrie met hun eigen stijl, hun eigen vrienden, een ander manier van besluiten nemen en tegen het leven aan kijken. Maar wat heb ik ze lief.
Nu ze steeds verder komen in hun volwassenheid is het aan mij om ze los te laten. Ik geef ze al mijn vertrouwen. Het vertrouwen dat ze doen wat het juiste is voor hen. Niet het beste voor mij! Ik ben de haven met mijn persoontje als vuurtoren. Waarvan altijd het licht zal branden. Soms lopen ze op de klippen en weten ze het even niet meer, dan mogen ze bij me aan kloppen en zal ik er voor ze zijn. Je steekt je hand uit, die ze soms pakken en soms bewust negeren…zelluf doen…dat zeggen ze niet meer, maar ze doen het wel.
Soms vertellen ze je veel, en soms vertellen ze je niets…Ze leren de lessen van het leven met vallen en opstaan. De lessen van teleurstellingen, afwijzing en onzekerheid. Als volwassene vind je dit al niet fijn en als je ze voor je neus ziet afspelen bij je kinderen is het evenmin fijn. En ook ik leer mijn les! Mijn les in deinen en meedeinen op de golven van de oceaan. Met ongelofelijk veel veerkracht sta ik tegenwoordig in het leven. Wetende hoe ik – op de leeftijd van mijn zonen nu – aan het worstelen was, de vrijheid kreeg om te mogen vallen en weer opstaan. Bootjes varen de haven in en uit. Dan denk je compleet te zijn, dan toch weer niet, dan weer met wat extra’s ‘bootjes’, die het fijn vinden om ook even in deze haven aan te meren. Wat leren we toch ongelofelijk veel van elkaar. En wat ben ik trots en dankbaar voor wie we zijn. Ik hoop nog lang getuige te mogen zijn van deze mooie mensen. ❤️