Deze week wordt mijn vader 80 jaar.
Opgegroeid als eerste in een rij van vier (dames) heb ik mijn rol als oudste erg serieus genomen. Ik maakte mijn ouders vader en moeder. Op mij mochten ze oefenen hoe je deze rollen invult. Ik wilde ze niet in de weg lopen of het ze lastig maken. Het ‘braafste meisje van de klas’- verhaal ken ik erg goed!
En zoals bij de meeste ouders zijn veel dingen goed gegaan, maar niet alles. En met dat stuk van ‘niet alles’ heb ik te dealen. En dat gaat niet altijd vanzelf. Soms komen er pittige emoties voorbij. Beetje zelfmedelijden in de trant van: “als me dat bespaard was gebleven, dan had ik dat wel fijn gevonden!”
Maar dan had ik ongetwijfeld weer iets anders meegekregen waar ik niet blij mee was geweest.
Terug naar je wortels. Daar waar je vandaan komt. Naar je vader en moeder. Die ervoor verantwoordelijk zijn dat jij bestaat.
Er zijn jaren geweest dat ik geen contact had met mijn vader.
Mijn vader was niet altijd voor de volle hap aanwezig (fysiek, mentaal en emotioneel) en onbewust en bewust volgde van mijn kant uit een afwijzing.
Slecht geaard, lekker vanuit mijn hoofd leven en weinig focus waren voor mij het gevolg. Door naar binnen te keren en deze ‘shit’ aan te kijken heeft me geholpen, waardoor ik weer kan vertrouwen op mijn gevoel, m’n hoofd niet de boventoon te laten voeren en aan focus wordt gewerkt.
In juli hebben paarden (in opstellingen) mij weer eens haarfijn gewezen op hoe het voor mij werkt. Door poep (shit) voor mijn voeten te droppen en waarbij mijn hele lijf wist; ja dat is mijn shit er dit heb ik aan te kijken en niemand anders. En door me naar de linker kant te duwen van het paard en daar de veiligheid weer te voelen, en een stukje naar achter waar het vertrouwen weer gevoeld mocht worden. Mijn lichaam ontspande weer en wist, het is goed zo. Als volwassene weet ik wat ik te doen heb. Mijn kindspijnen volledig ruimte geven en mijn vader innerlijk te nemen zoals hij is. Met alles erop en eraan. Zijn mooie kanten en zijn minder mooie kanten.
Deze week ga ik hem opzoeken en feliciteren met zijn verjaardag. Zonder de oude pijn op te halen en in verwijt te vallen. In het verwijt zit weer verwijdering.
En daar kies ik nu niet meer voor.
