Ai, kak, wat doet dat zeer!
Een week geleden. Een week met zeer gevarieerde afspraken. Ik gedij daar goed op. Het houdt me scherp en gefocust. Ik heb er dan lol in, voel energie en vertrouw er volledig op dat hetgeen dat zich aandient klopt en ik daar iets mee kan.
Tot die ene dag. In het eerste gesprek dacht ik, wat zit men nu toch te meuten…
Het eerste oordeel zat plof in mijn hoofd. Waar is mijn oordeel loze brein?
In het tweede gesprek kwam de betekenis van mijn zinnen averechts binnen bij mijn gesprekpartner. Ik hoorde mezelf zeggen… “nee dat is niet wat ik bedoel.” En in de derde afspraak die dag keerde de groep zich tegen mij…nee!!! Zeg, hallo, wat is hier gaande? Don’t shoot the messenger!!! Het lukte me om professioneel te blijven, hoewel mijn non-verbale houding ongetwijfeld een andere energie heeft uitgezonden. Het gevoel in mijn lijf zal ik je besparen maar het leek veel op jezelf enorm zielig vinden.
Een trigger. Voor mij een signaal. Ho stop. Een pas op de plaats. Tijd om te reflecteren. Wat gebeurt er in mij, dat ik me nu zielig vind? In eerste instantie dacht ik wat een dag!
Wilde ik iedereen de schuld geven van mijn gevoel. Best knap op zich, dat ‘iedereen’ verantwoordelijk is voor mijn onbegrepen voelen, mijn niet gehoord worden, en niemand die mij snapt. Duh…het was een gevoel in mij. Een oud gevoel wat getriggerd werd in het heden. De uitdaging voor mij is om dan niet meteen jezelf te gaan beschuldigen dat je even flink uit de bocht bent gevlogen. Maar liefdevol naar jezelf kijken: wat is van de ander, en waar mag ik zelf verantwoordelijkheid voor nemen.
Dankjewel iedereen weer voor deze lessen!
Waar één vinger naar de ander wijst, wijzen er drie naar jezelf!
