Wat kan een mens toch heerlijk worstelen met zichzelf. Een moddergevecht met jezelf. Door onze rollen als collega, dochter, moeder, vriend, echtgenoot – en verzin er zelf nog een rijtje bij – zijn we druk met ons aan te passen aan onze omgeving. Als een kameleon weten we ons in het juiste harnas te wurmen. Wat blijft er dan over? De vraag: ‘wie ben ik eigenlijk’? Best een lastige vraag als je al je leven lang doet wat er van je verwacht wordt. En dat begint al in je vroege kinderjaren. Doe wat er van je gevraagd wordt, want anders…
Steeds meer mensen hebben behoefte aan authenticiteit. Loslaten wie je denkt dat je moet zijn en omarmen wie je werkelijk bent. Volgens mij is dat ook onze grootste uitdaging, trouw blijven aan jezelf. Soms voel je dat je in een flow zit en dat er mooie mensen op je pad komen. Er komen mooie kansen voorbij, je wordt ergens heel blij van en je voelt je groots, sterk of verliefder dan ooit.
Dit kan ook betekenen dat we mensen moeten teleurstellen, terug moeten komen op een besluit. Dat je jezelf de vraag stelt: doe ik dit omdat dit goed is voor de ander, of omdat dit goed is voor mij? En wat heb ik nu nodig op dit moment? We zijn geneigd om eerst aan de ander te denken en dan pas aan onszelf. We denken dat we erkenning, liefde, bestaansrecht en vertrouwen buiten ons zelf kunnen halen. Maar het grappige is, dat als je jezelf het stempeltje ‘ik ben oké’ geeft en dat ook daadwerkelijk zo voelt, dat dan ‘the magic happens’. Geef jezelf toestemming om fouten te mogen maken, het even niet te weten, niet perfect te hoeven zijn, emoties toe te laten en je kwetsbaarheid te laten zien. Hello world this is me!! We zijn toch wel onze grootste criticus en er zijn altijd mensen die iets beter kunnen of het beter weten. Toch? Haal het rebelse kind weer van zolder, voel je weer levendig en laat je authentieke IK weer zien. Vertrouw op het proces en vertrouw jezelf.
Zullen we afspreken dat ik ik mag zijn en jij jij?
